Halfweg de negentiende eeuw, in 1850.
Joël Houghton was de eerste om het concept vaatwasmachine beginnen uit te denken. Uiteindelijk ging het hier om een houten machine met een wiel dat met de hand gedraaid moest worden waardoor water op borden spatte. De machine functioneerde amper, maar Houghton was wel zo verstandig zijn uitvinding te laten patenteren.
De echte uitvinding van de vaatwasmachine vond plaats een kwarteeuw later, in 1886. En nu begint ons verhaal pas echt. Verscheidene historische bronnen maken er melding van dat de vaatwasmachine is uitgevonden door William Cochrane, een invloedrijk politicus, maar in wezen was het zijn echtgenote, Josephine Cochrane, die de vaatwasmachine heeft uitgevonden.
Zoals het dames uit de hoogste klasse toen betaamde, organiseerde Josephine van tijd tot tijd zwierige feestjes, wat natuurlijk resulteerde in een enorme berg afwas. Op 44-jarige leeftijd veranderde Josephines leven ingrijpend. Tijdens het afwassen liet een lid van het huispersoneel een aantal stukken van haar eeuwenoude porseleinen servies op de grond vallen. Vanaf die dag besloot Josephine dat geen enkel van haar personeelsleden haar porselein nog mocht afwassen.
Dit betekende dat Josephine zelf de vaat moest gaan doen, doch niet op de traditionele manier. Want met de hand afwassen was natuurlijk uit den boze voor een dame van haar stand. Josephine besloot een machine te ontwikkelen die de klus voor haar zou klaren. Een beroemd citaat in dit verband is: “Als niemand anders deze afwasmachine wil uitvinden, dan doe ik het maar zelf!”. Ze begon te speculeren over een systeem waarbij een waterstraal gericht werd op een constructie, waarin haar porselein stevig vast zat. Ze ontwierp verschillende compartimenten, geschikt voor de diverse stukken van het servies. Zo kon dit niet bewegen gedurende het wasproces. De compartimenten werden geplaatst in een soort wiel dat vlak werd geplaatst in een koperen warmwaterreservoir. De aandrijving werd verzorgd door een motor. Het heet zeepwater werd vanaf de bodem op het servies gespoten. Dat water moest ook weer naar beneden komen, dus op deze wijze werd het vaatwerk afgespoeld.
Maar toen sloeg het noodlot toe: haar zieke echtgenoot stierf toen hij juist terug was van een gezondheidSkuur. Josephine bleef verweesd achter met een hoop schulden en kon bovendien niet meer rekenen op de connecties van haar invloedrijke echtgenoot om haar uitvinding te promoten. Josephine bleef echter niet met de pakken zitten. Met het beetje geld dat haar nog restte stampte ze het bedrijfje Garis-Cochrane Dish-Washing Machine Company uit de grond. Aanvankelijk gevestigd in een kleine schuur, kende het bedrijf zijn grote doorbraak toen haar uitvinding gebruikt werd in de grootkeukens van de wereldtentoonstelling in Columbia van 1893. Het bedrijf werd steeds groter en groter, met Josephine nog jarenlang aan het roer. De fiere zakenvrouw werd een begrip in Amerika en omstreken.
In 1913 stierf Josephine, vermoeid maar tevreden. Haar bedrijf en uitvinding blijven tot op heden verder leven. Na haar dood werd de Garis-Cochrane Dish-Washing Machine Company overgenomen en uitgebouwd tot het beroemde concern Kitchen Aid, tegenwoordig deel van de Whirlpool groep.